Η κατάρα του παρελθόντος

Στους ολυμπιακούς αγώνες Coca Cola είχες βάλει τα καλά σου, φτιασιδώθηκες, βγήκες από τη μιζέρια σου, βάφτηκες, μασκαρεύτηκες με λίγα λόγια, για να σε δουν οι "ξένοι" και να σε καμαρώσουν τί καλή κι όμορφη που είσαι. Στις διεθνείς συναντήσεις η ελληνική ομάδα πρέπει να βγαίνει πάντα πρώτη ή να κερδίζει τις εντυπώσεις ή να αδικείται από τη διαιτησία ή όλα αυτά μαζί. Αδύνατον να σε ξεπεράσει κάποιος. Δεν πρέπει. Εθνική προδοσία, ντροπή του έθνους η χ θέση, όπου χ διάφορο της πρώτης. Αν τύχει βεβαίως και κάτσει αυτή η άλλη θέση, αμέσως ωραιοποιείται, αποκτά στοιχεία μύθου, θριάμβου, εθνικής ανά(σ)τασης. Όπου και να πηγαίνεις, πρέπει να κερδίζεις, από το ευρωπανηγύρι της Eurovision μέχρι το παγκόσμιο πρωτάθλημα τάβλι επί χόρτου.

Είναι μια ακατανίκητη ανάγκη για νίκη εκείνη που σε σπρώχνει, Ελλαδίτσα; Είσαι γεννημένη νικήτρια και πρέπει αυτό να συμβεί πάση θυσία; Μπααααα. Άλλο είναι το κόλπο. Δεν ανέχεσαι να σε περνάει κανείς. Γιατί; Μα φυσικά διότι είσαι η καλύτερη χώρα του κόσμου, εσύ έδωσες τα φώτα του πολιτισμού στους κουτόφραγκους που σε αδικούν, εσύ είσαι η κοιτίδα του πολιτισμού, από εδώ ξεκίνησαν όλα, όλοι σου χρωστάνε και σε ζηλεύουνε, παντού βλέπεις εχθρούς και ανθέλληνες, μια ζωή νομίζεις ότι όλοι σε μισούν και ασχολούνται με σένα.

Ανοησίες και φαντασιοπληξίες. Αυτή είναι η κατάρα του παρελθόντος. Είσαι τόσο προσκολλημένη στο εξαιρετικά μακρινό σου παρελθόν που ξεχνάς όχι μόνο όσα μεσολάβησαν, αλλά και το ίδιο το παρόν. Δεν σε νοιάζει. Αυτό που προέχει είναι να δειχτείς ισάξια εκείνων των τρομερών προγόνων σου, που δεν ξέρεις και καλά τί ακριβώς έχουν κάνει και τί είπαν, αλλά για να τους θαυμάζουν οι κουτόφραγκοι, δεν μπορεί, κάτι καλό θα έκαναν. Κι είσαι τόσο μωροπερήφανη που δεν σηκώνεις κουβέντα κριτικής στο θέμα. "Είμαστε οι καλύτεροι από καταβολής αιώνων, γιατί οι πρόγονοί μας..." κλπ κλπ κλπ. Η χώρα που όλοι θαυμάζουν. Έτσι νομίζεις.

ΞΥΠΝΑ!! Κανείς δεν νοιάζεται για σένα. Κανείς δεν δίνει μία για το "ιστορικό σου παρελθόν" (ας μη μπω στη κουβέντα της αλήθειας αυτής της φράσης), το οποίο αποτελεί κοινή κληρονομιά του δυτικού κόσμου. Μόνο εσένα ενδιαφέρει πλέον τόσο άμεσα, αλλά και τόσο γενικόλογα. Να φανείς αντάξια του Σωκράτη. Λες και τον νοιάζει το Σωκράτη αν κάτι περίεργοι τύποι οκτακόσιες ολυμπιάδες μετά το θάνατό του τον φτάσουν και τον ξεπεράσουν. Λες και υπάρχει ένας καταγραφέας ιστορικών πεπραγμένων που θα σε κράξει αν δεν ξαναφτιάξεις Παρθενώνες, αν τα παιδάκια σου δεν περνάνε πιά τη σπαρτιατική αγωγή. Τα φαντάσματα σε κυνηγούν κι ένα άγχος έχεις μόνο : Πώς θα ΦΑΝΩ καλύτερη; Είμαι η ωραιότερη από όλες, αλλά όλες πρέπει να το παραδεχτούν και να το δηλώσουν απερίφραστα. Αν δεν το πουν ξεκάθαρα, έχω πρόβλημα. Πρέπει να το παραδεχτούν. Είμαι η καλύτερη.

Και βάζεις τα δυνατά σου για το φαίνεσθαι, όχι για το είναι. Μακιγιάρεσαι χωρίς να ανανεώνεσαι, κάνεις λιποαναρρόφηση χωρίς να κόβεις το φαγητό, φοράς πανάκριβα ρούχα χωρίς να έχεις να πληρώσεις, αλλά κυρίως, καμαρώνεις χωρίς να έχεις κανένα λόγο. Μόνο στο κεφάλι σου βρίσκεται αυτός ο ανταγωνισμός με τους "προγόνους" "σου". Μόνο στο φαντασιακό που ανέπτυξες ως λαός για να διαχωριστείς από τους γύρω σου. Αυτοί οι τύποι για τους οποίους είσαι τόσο περήφανη όσο και αδαής, αυτοί σε κρατάνε πίσω. Από αυτούς δεν μπορείς να ξεφύγεις. Παντού βλέπεις το όραμά τους, να σηκώνουν το δάχτυλο και να σου λένε "δεν το κάνεις καλά, δεν μας τιμάς πια, δεν μας αγαπάς, μας ντροπιάζεις". Και τρέχεις, όχι για να κάνεις πράγματα, αλλά για να σώσεις την εικόνα που νομίζεις ότι οι άλλοι έχουν για σένα. Δεν κάνεις τίποτα για το παρόν σου, δεν σε νοιάζει, παρά μόνο ως μέσο προβολής του τί θαυμάσια χώρα που είναι τώρα η Ελλάδα, για να συνεχίσεις μετά το τροπάρι σου : "...η χώρα που γέννησε τη φιλοσοφία..." κλπ κλπ.

Πάντα αγχωμένη είσαι, ακόμα κι όταν ξυπνάς από το κρεβάτι (λέγε με εκλογές). "Τί παρακμή είναι αυτή, πώς κατάντησα έτσι, εγώ που κέρδισα τους Πέρσες και έσωσα την Ευρώπη, εγώ που μόρφωσα τον πλανήτη". Ζεις σε μια αυταπάτη κατάρρευσης κι όσα σωστά γίνονται περνάνε ντούκου, επειδή σε σχέση με τον αιώνα του Περικλή δεν έχουν καμία σχέση. Το πτώμα σου θρέφει τους λογής λογής παρακμιολόγους που βλέπουν παντού σαπίλα και αηδία και σε χτυπούν στην πλάτη, λέγοντας "Έλα, μη στενοχωριέσαι, σύ είσαι αιώνια. Θα αντέξεις, θα αναστηθείς και θα δείξεις ότι είσαι η καλύτερη". Και ζεις με τις εμμονές σου, στραγγαλίζοντας το παρόν σου και φράζοντας το μέλλον σου.