Μια κάποια προεργασία είχε γίνει για να κερδηθεί η υποστήριξη των «άλλων», αλλά όσο ο Υψηλάντης βραδυπορούσε – με ρυθμούς ανάπηρης χελώνας, προς το Βουκουρέστι, τα νέα δεν ήταν καλά. Ο αγγελειαφόρος προς τον Ομπρένοβιτς είχε συλληφθεί από τους Οθωμανούς και η ειδοποίηση δεν έφτασε ποτέ στη Σερβία. Έτσι, οι Σέρβοι έκατσαν στα αυγά τους και ούτε αργότερα συνέδραμαν οργανωμένα, αν και Μαυροβούνιοι και Σέρβοι στρατολογήθηκαν στο Βουκουρέστι, αναμένοντας τον ηγέτη. Ο Υψηλάντης χρειάστηκε ένα μήνα για να καλύψει τη μικρή απόσταση από τα ρωσικά σύνορα ως το μεγάλο κέντρο της περιοχής, αν και δεν συνάντησε πουθενά αντίσταση. Κι όταν τελικά έκανε τον άθλο να φτάσει, τα πράγματα βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση.
Ο Θεόδωρος Βλάδιμηρέσκου καμία όρεξη δεν είχε να αλλάξει δεσπότη. Οι Φαναριώτες ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας μπορεί να το έπαιζαν διαφωτιστές και μαικήνες των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά το έκαναν εις βάρος των ντόπιων. Πολλές φορές φέρονταν με την ίδια σκληρότητα που είχαν απολαύσει οι υπήκοοι και από τους Οθωμανούς. Σκοπός του ηγέτη των Βλάχων ήταν η απελευθέρωση του πληθυσμού από την τυραννία, όχι η αλλαγή τυράννου. Η σύγκρουση με τους Έλληνες ήταν αναπόφευκτη, οι δυνάμεις στο Βουκουρέστι διαλύθηκαν από μόνες τους, πριν καν πληροφορηθούν την προσέγγιση των οθωμανικών στρατευμάτων. Ο Βλαδιμηρέσκου κατηγορήθηκε ως ο μοναδικός υπεύθυνος της συμφοράς και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, μετά από μια δίκη παρωδία.
Τα ίδια χάλια επικρατούσαν και στο Ιάσιο, με τον Υψηλάντη να έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο ακόμη και στα ίδια του τα στρατεύματα. Λιποταξίες, συγκρούσεις και πεσμένο ηθικό προμήνυαν δυσμενείς εξελίξεις που δεν άργησαν να γίνουν πραγματικότητα. Ο όγκος του επαναστατικού στρατού ξεκίνησε να συγκεντρώνεται στο Δραγατσάνι και ο Υψηλάντης έδωσε διαταγή να ξεκουραστούν οι στρατιώτες. Σιγά μην ακολουθούσαν τις διαταγές του! Σε μια ανέλπιδη σύγκρουση με τον Γιουσούφ Πασά, οι επαναστατικές δυνάμεις διαλύθηκαν και 200 από τους 300 ιερολοχίτες γνώρισαν ένδοξο θάνατο χωρίς να το κουνήσουν από τη θέση τους μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Απελπισία έπιασε τον Υψηλάντη, ο οποίος κατέφυγε με επτά συντρόφους στην Αυστρία. Συνελήφθη και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην αιχμαλωσία, την ίδια ώρα που οι επιτελείς του έβρισκαν το θάνατο στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, πιστοί στον όρκο τους. Ο Αθανάσιος Καρπενησιώτης έπεσε στο πεδίο της μάχης, αρνούμενος να καταφύγει στη Ρωσία, ο Γιωργάκης Ολύμπιος προτίμησε να ανατιναχτεί στη μονή του Σέκου αντί να δώσει πίστη στις διαβεβαιώσεις των Τούρκων, ενώ ο Ιωάννης Φαρμάκης που τους πίστεψε, γνώρισε μαρτυρικό θάνατο στην Κων/λη.
Έτσι έσβησε η πρώτη εστία της επανάστασης. Έπεσε θύμα της κάκιστης οργάνωσης και του ανύπαρκτου σχεδιασμού, προσέφερε όμως τον αντιπερισπασμό που χρειαζόταν στη Ρούμελη και στο Μοριά για να ξεσηκωθούν. Το σύνολο των οθωμανικών στρατευμάτων βρισκόταν απασχολημένο στο βορρά της Βαλκανικής και στην πολιορκία των Ιωαννίνων, όπου ο Αλή πασάς δεν έλεγε να παραδοθεί. Άθελά του αυτός, προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αγώνα, όχι μόνο απασχολώντας τους Οθωμανούς. Έχοντας με το μέρος του αρκετούς προύχοντες, κλέφτες και αρματωλούς, τους κατέστησε εχθρούς της Πύλης. Ουσιαστικά, όλοι αυτοί δεν είχαν πια την επιλογή να προσκυνήσουν. Έπρεπε πια να πολεμήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου